Traduction de «hof de vergoeding » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

Hof van Justitie van de Europese Unie [ Europees Hof van Justitie | Hof van Justitie EG | Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen | Hof van Justitie van de Europese Unie (instelling) | HvJ [acronym] HvJEG ]
Cour de justice de l'Union européenne [ CJCE | CJUE [acronym] Cour de justice de l’Union européenne (institution) | Cour de justice des Communautés européennes | Cour de justice européenne | juridiction communautaire ]

Europees Hof van Justitie | Hof | Hof van Justitie | Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen | HvJEG [Abbr.]
Cour de justice | Cour de justice des Communautés européennes | CJCE [Abbr.]

een klacht indienen bij het Hof van Justitie van de Europese Unie | een zaak aanhangig maken bij het Hof van Justitie van de Europese Unie | een zaak voor het Hof van Justitie van de Europese Unie brengen | zich tot het Hof van Justitie van de Europese Unie wenden
saisir la Cour de justice de l'Union européenne

arrest van het Hof (EU) [ arrest HvJ EG | arrest van het Hof EG | arrest van het Hof van Justitie (EU) | arrest van het Hof van Justitie EG ]
arrêt de la Cour (UE) [ arrêt CJCE | arrêt de la Cour (CE) | arrêt de la Cour de justice (CE) | arrêt de la Cour de justice (UE) ]

Hof van Justitie (EU) [ Hof van Justitie (instantie) ]
Cour de justice (UE) [ Cour de justice (instance) ]

arrest | arrest van het Hof | arrest van het Hof van Justitie | het arrest van het Hof van Justitie
arrêt | arrêt de la Cour de justice de l'Union européenne

raadsheer in de Hoge Raad | raadsheer in het Hof van Cassatie | rechter in het Grondwettelijk Hof | rechter in het hooggerechtshof
juge de la Cour suprême

hof van beroep
cour d'appel

operationeel directeur van een rechtbank | rechtbankmanager | directeur bedrijfsvoering hof van justitie | directeur bedrijfsvoering van een rechtbank
président de juridiction | chef de juridiction | cheffe de juridiction

wettelijke compensatie voor slachtoffers van misdaden | wettelijke vergoeding voor slachtoffers van misdaden
indemnisation des victimes de crimes prévue par la loi

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

Indien de Staat dat niet doet, kan het Europees Hof de vergoeding zelf toekennen.
Si l'État ne le fait pas, la Cour européenne a la possibilité d'accorder elle-même cette indemnisation.

Bericht voorgeschreven bij artikel 74 van de bijzondere wet van 6 januari 1989 Bij arrest van 30 juni 2016 in zake het Vlaamse Gewest tegen het Belgisch Gemeenschappelijk Waarborgfonds, waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 15 juli 2016, heeft het Hof van Cassatie de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schendt artikel 19bis-13, § 3 van de wet van 21 november 1989 betreffende de verplichte aansprakelijkheidsverzekering inzake motorrijtuigen de artikelen 10 en 11 Grondwet, indien het in die zin geïnterpreteerd wordt dat, naast de primaire schadelijder van een ongeval veroorzaakt door een niet-geïdentificeerd voertuig, ook de secundaire schadelijder de mogelijkheid ontzegd kan worden vergoeding voor materiële schade van het gemeenschappelijk waarborgfonds te verkrijgen, aangezien dergelijke interpretatie immers een ongelijkheid creëert in hoofde van de groep van secundaire schadelijders, omdat slachtoffers van een schadegeval dat veroorzaakt wordt door een bestuurder die geconfronteerd wordt met een toevallig feit dat tegelijkertijd een niet-geïdentificeerd voertuig is, enkel recht hebben op vergoeding van de lichamelijke schade, terwijl de slachtoffers van een schadegeval dat veroorzaakt wordt door een bestuurder die geconfronteerd wordt met een zuiver toevallig feit recht hebben op integrale vergoeding van zowel lichamelijke als materiële schade ?
Avis prescrit par l'article 74 de la loi spéciale du 6 janvier 1989 Par arrêt du 30 juin 2016 en cause de la Région flamande contre le Fonds commun de garantie belge, dont l'expédition est parvenue au greffe de la Cour le 15 juillet 2016, la Cour de cassation a posé la question préjudicielle suivante : « L'article 19bis-13, § 3 de la loi du 21 novembre 1989 relative à l'assurance obligatoire de la responsabilité en matière de véhicules automoteurs viole-t-il les articles 10 et 11 de la Constitution, s'il est interprété en ce sens que, outre la personne lésée primaire par un accident causé par un véhicule non identifié, la personne lésée secondaire est aussi privée de la possibilité d'obtenir une indemnisation du dommage matériel de la part du Fonds commun de garantie, dès lors qu'une telle interprétation crée en effet une inégalité dans le chef des personnes lésées secondaires parce que les victimes d'un sinistre causé par un conducteur qui est confronté à un cas fortuit qui est aussi un véhicule non identifié ne peuvent prétendre qu'à l'indemnisation du dommage corporel, alors que les victimes d'un sinistre qui est causé par un conducteur qui est confronté à un simple cas fortuit peuvent prétendre à l'indemnisation intégrale tant du dommage corporel que du dommage matériel ?

Bericht voorgeschreven bij artikel 74 van de bijzondere wet van 6 januari 1989 Bij vonnis van 10 juni 2016 in zake Quentin Dantinnes tegen Henri Rasetta en de tussenkomende partijen, de nv « Generali Belgium » en de nv « AG Insurance », waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 22 juni 2016, heeft de Politierechtbank Henegouwen, afdeling Charleroi, de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Is een verschil in behandeling tussen de eigenaars en bestuurders van bij het ongeval betrokken voertuigen, die, op grond van artikel 3 van de wet van 21 november 1989, de vergoeding, ten laste van hun verzekeraar van de burgerrechtelijke aansprakelijkheid inzake motorrijtuigen, van de aan hun voertuig veroorzaakte schade zou worden ontzegd, enerzijds, en de benadeelde derden die, ten laste van de verzekeraars van de betrokken voertuigen, recht zouden hebben op de vergoeding van hun lichamelijke letsels maar ook van hun materiële schade, anderzijds, verantwoord in het licht van de artikelen 10 en 11 van de Grondwet ?
Avis prescrit par l'article 74 de la loi spéciale du 6 janvier 1989 Par jugement du 10 juin 2016 en cause de Quentin Dantinnes contre Henri Rasetta et les parties intervenantes, la SA « Generali Belgium » et la SA « AG Insurance », dont l'expédition est parvenue au greffe de la Cour le 22 juin 2016, le Tribunal de police du Hainaut, division Charleroi, a posé la question préjudicielle suivante : « Une différence de traitement entre les propriétaires et conducteurs des véhicules impliqués dans l'accident, qui se verraient privés, en vertu de l'article 3 de la loi du 21 novembre 1989, de l'indemnisation, à charge de leur assureur de la responsabilité civile automobile, des dommages causés à leur véhicule, d'une part, les tiers lésés qui auraient droit, à charge des assureurs des véhicules impliqués, à la réparation de leurs lésions corporelles mais aussi de leur dommage matériel, d'autre part, est-elle justifiée au regard des articles 10 et 11 de la Constitution ?

Met de eerste prejudiciële vraag wenst de verwijzende rechter van het Hof te vernemen of het beginsel van gelijkheid en niet-discriminatie wordt geschonden ten nadele van de mede-eigenaar die wordt geconfronteerd met een deelgenoot die zijn recht op het genot van de woning vrijwillig niet in natura uitoefent, doordat hij in dat geval een vergoeding ten belope van de helft van de opbrengstwaarde van de woning verschuldigd is, terwijl de medehuurders van een gemeenschappelijk gehuurde zaak, de medevruchtgebruikers van een gemeenschappelijk in vruchtgebruik zijnde zaak, de mede-erfpachters, de medehouders van een recht van opstal en de medehouders van het recht van gebruik en bewoning in dergelijke omstandigheden geen vergoeding verschuldigd zouden zijn.
Dans la première question préjudicielle, le juge a quo demande à la Cour si le principe d'égalité et de non-discrimination est violé au détriment du copropriétaire qui est confronté à un indivisaire n'exerçant délibérément pas en nature son droit de jouissance de l'habitation, en ce qu'il est redevable dans ce cas d'une indemnité à concurrence de la moitié de la valeur de rapport de l'habitation, alors que les colocataires d'un bien loué en commun, les co-usufruitiers d'un bien commun en usufruit, les co-emphytéotes, les cosuperficiaires et les cotitulaires d'un droit d'usage et d'habitation ne seraient pas tenus au paiement d'une indemnité dans de telles circonstances.

Het Grondwettelijk Hof, samengesteld uit de voorzitters A. Alen en J. Spreutels, en de rechters E. De Groot, L. Lavrysen, T. MerckxVan Goey, P. Nihoul en T. Giet, bijgestaan door de griffier P.-Y. Dutilleux, onder voorzitterschap van voorzitter A. Alen, wijst na beraad het volgende arrest : I. Onderwerp van de prejudiciële vraag en rechtspleging Bij vonnis van 3 december 2014 in zake Gino De Graeve tegen de stad Brugge, waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 9 december 2014, heeft de Arbeidsrechtbank te Gent, afdeling Brugge, de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schendt artikel 4, § 1, van de wet van 3 juli 1967 betreffende de schadevergoeding voor arbeidsongevallen, voor ongevallen op de weg naar en van het werk en voor beroepsziekten in de overheidssector, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet doordat het plafond van het basisloon voor de berekening van de vergoeding van het slachtoffer van een arbeidsongeval daarin 1° bepaald wordt op 24.332,08 euro (voor een ongeval vanaf 1 juli 2007), 2° het loonplafond niet gekoppeld wordt aan de schommelingen van het indexcijfer van de consumptieprijzen maar enkel door de Koning kan gewijzigd worden naar aanleiding van een algemene herwaardering van de wedden in de overheidssector en in de mate van die herwaardering, en 3° het loonplafond in acht wordt genomen dat van kracht is op de datum van consolidatie van de arbeidsongeschiktheid of op de datum waarop de arbeidsongeschiktheid een karakter van bestendigheid vertoont, terwijl het plafond van het basisloon voor de berekening van de vergoeding van het slachtoffer van een arbeidsongeval in de private sector 1° bepaald wordt op 37.545,92 euro (voor een ongeval in 2009), 2° het loonplafond wordt gekoppeld aan de schommelingen van het indexcijfer van de consumptieprijzen op de wijze bepaald door de Koning, en 3° het loonplafond wordt in acht genomen dat van kracht is op het ogenblik van het ongeval ?
La Cour constitutionnelle, composée des présidents A. Alen et J. Spreutels, et des juges E. De Groot, L. Lavrysen, T. Merckx-Van Goey, P. Nihoul et T. Giet, assistée du greffier P.-Y. Dutilleux, présidée par le président A. Alen, après en avoir délibéré, rend l'arrêt suivant : I. Objet de la question préjudicielle et procédure Par jugement du 3 décembre 2014 en cause de Gino De Graeve contre la ville de Bruges, dont l'expédition est parvenue au greffe de la Cour le 9 décembre 2014, le Tribunal du travail de Gand, division Bruges, a posé la question préjudicielle suivante : « L'article 4, § 1, de la loi du 3 juillet 1967 sur la prévention ou la réparation des dommages résultant des accidents du travail, des accidents survenus sur le chemin du travail et des maladies professionnelles dans le secteur public viole-t-il les articles 10 et 11 de la Constitution en ce que le plafond de la rémunération de base servant au calcul de l'indemnité due à la victime d'un accident du travail 1° est fixé, dans cet article, à 24.332,08 euros (pour un accident survenu à partir du 1 juillet 2007), 2° le plafond de rémunération n'est pas lié aux fluctuations de l'indice des prix à la consommation mais peut uniquement être modifié par le Roi, à l'occasion d'une revalorisation générale des traitements dans le secteur public et dans la mesure de cette revalorisation, et 3° le plafond de rémunération pris en considération est celui qui est en vigueur à la date de consolidation de l'incapacité de travail ou à la date à laquelle l'incapacité de travail présente un caractère de permanence, tandis que le plafond de la rémunération de base servant au calcul de l'indemnité due à la victime d'un accident du travail dans le secteur privé 1° est fixé à 37.545,92 euros (pour un accident survenu en 2009), 2° le plafond de rémunération est lié aux fluctuations de l'indice des prix à la consommation, de la manière déterminée par le Roi, et 3° le plafond de rémunération pris en considération est celui q ...

Volgens een rechtspraak van het HvJEU (Arrest "AMAZON" van 11 juli 2013 - C-521/11), meent het Hof in verband met het Oostenrijkse stelsel, waarbij 50 % van de opbrengst van de vergoeding voor kopiëren voor eigen gebruik aan sociale of culturele instellingen wordt toegekend, dat het de lidstaten vrij staat om te bepalen dat een gedeelte van de geïnde opbrengsten uit hoofde van de billijke compensatie niet rechtstreeks aan de rechthebbenden van diezelfde vergoeding wordt uitgekeerd maar aan sociale en culturele instellingen ten behoeve van deze rechthebbenden.
D'après une jurisprudence de la CJUE (Arrêt "AMAZON" du 11 juillet 2013 - C-521/11), la Cour estime, en lien avec le système autrichien qui affecte 50 % des recettes générées par la rémunération pour copie privée en faveur d'établissements à but social ou culturel, que les Etats membres sont libres de prévoir qu'une partie des recettes perçues au titre de la compensation équitable soit versée non pas directement aux ayants droit de cette même compensation mais à des établissement sociaux et culturels institués au bénéfice de ces ayants droit.

Als het voor het Hof niet duidelijk is in hoeverre het interne recht herstel (op een andere wijze dan door het betalen van een vergoeding) mogelijk maakt, en indien het al dan niet bestaan van zulke mogelijkheid van invloed is op het bedrag van de eventueel toe te kennen vergoeding, kan het Hof zijn beslissing over die vergoeding verdagen, om dan later, in het licht van de reactie van de nationale overheid, het bedrag ervan te bepalen (Zie hierover, onder meer, E.H.R.M., 14 september 1987, De Cubber t/ België (art. 50), Publ.
Si la Cour ne perçoit pas précisément dans quelle mesure le droit interne permet une réparation (autrement que par le paiement d'une indemnisation) et si l'existence ou non d'une telle possibilité a une influence sur le montant de l'indemnisation à octroyer éventuellement, la Cour peut reporter sa décision concernant cette indemnisation afin d'en fixer ultérieurement le montant à la lumière de la réaction des autorités nationales (Voir notamment à cet égard C.E.D.H., 14 septembre 1987, De Cubber contre la Belgique (art. 50), Publ.

Over het geheel genomen kan deze procedure vier opeenvolgende gerechtelijke vonnissen vereisen : de vaststelling « bij wijze van ruwe schatting » van een eerste provisionele vergoeding door de vrederechter; de vaststelling van een voorlopige « definitieve » vergoeding door diezelfde vrederechter na een « beredeneerde raming » door een deskundige; de vordering tot herziening van deze vergoeding voor de rechtbank van eerste aanleg op verzoek van één van de partijen, en eventueel het beroep voor het hof van beroep.
Cette procédure, si on la prend dans son ensemble, peut nécessiter en effet quatre décisions judiciaires successives : la fixation d'une première indemnité provisionnelle par le juge de paix « par voie d'évaluation sommaire »; la fixation d'une indemnité provisoire « définitive » par le même juge de paix après « évaluation raisonnée » par voie d'expertise; l'action en révision de cette indemnité devant le tribunal de première instance à la demande de l'une des deux parties et, éventuellement, l'appel devant la cour d'appel.

Over het geheel genomen kan deze procedure vier opeenvolgende gerechtelijke vonnissen vereisen : de vaststelling « bij wijze van ruwe schatting » van een eerste provisionele vergoeding door de vrederechter; de vaststelling van een voorlopige « definitieve » vergoeding door diezelfde vrederechter na een « beredeneerde raming » door een deskundige; de vordering tot herziening van deze vergoeding voor de rechtbank van eerste aanleg op verzoek van één van de partijen, en eventueel het beroep voor het hof van beroep.
Cette procédure, si on la prend dans son ensemble, peut nécessiter en effet quatre décisions judiciaires successives: la fixation d'une première indemnité provisionnelle par le juge de paix « par voie d'évaluation sommaire »; la fixation d'une indemnité provisoire « définitive » par le même juge de paix après « évaluation raisonnée » par voie d'expertise; l'action en révision de cette indemnité devant le tribunal de première instance à la demande de l'une des deux parties et, éventuellement, l'appel devant la cour d'appel.